Er zijn een aantal varianten op de oorsprong van de Charm Quilt. Zo is er bijvoorbeeld de versie waarin een meisje 999 knopen moet verzamelen tegen haar huwelijk. Dit doet ze door aan alle mannen die ze ontmoet, een knoop van hun hemd te vragen (om van een sterke openingszin te spreken). Tegen de tijd dat ze de 999 knopen bij elkaar heeft verzameld, mag het arme schaap trouwen. Het is me wel een raadsel wat ze met die knopen doet, want er een quilt van maken, lijkt me niet evident.
De versie die ik echter het leukste vind, is die van de moeder die een quilt met 999 lapjes maakt uit oude kleding. Wanneer er een van de kinderen ziek is, mag die onder de Charm Quilt liggen en -verveeld als je weleens kan zijn als je ziek bent- op zoek gaan naar dat ene dubbele lapje.
Nu zag ik me op zestienjarige leeftijd eerder zelf onder dat lappendeken liggen dan een potentieel ziek kind, maar het plan was in ieder geval gemaakt: ik ging zo'n quilt maken. Ik doorzocht de -uitgebreide- collectie stofjes van de mama en ging aan de slag met de schaar. Nadien ging ik (opnieuw met moeder's hulp uiteraard) voor het eerst achter de naaimachine zitten en begon aan een werk van lange adem.
Dat laatste is zacht uitgedrukt want pas nu, op vierentwintigjarige leeftijd, is de Charm Quilt eindelijk een feit. Het project lag jarenlang stil (ik geloof dat ik tegen die tijd een lapje of vierhonderd verzameld had) en ik pikte het weer op toen ik het toevallig tegenkwam in een kartonnen doos op zolder.
Toen zat ik echter met een praktisch probleem want de lapjes van 5x5cm waren berekend op een eenpersoonsdeken. Maar dat zou voor het Lief nogal nadelig blijken en dus moesten er maar meer dan 999 lapjes komen (na vierhonderd lapjes kon ik toch moeilijk helemaal opnieuw beginnen met grotere lapjes te verzamelen).
Vandaag ligt er een verbasterde Charm Quilt in mijn kast. Verbasterd, want hij telt 1400 lapjes in plaats van de gebruikelijke 999. Er zit ook meer dan één verschillend lapje stof in (jaren later bleek het nogal een opgave om nogmaals in moeder's voorraad te knippen zonder daar dezelfde lapjes uit te halen), maar dat vind ik alleen maar een voordeel. Ik zou immers na eenmaal ziek te zijn, weten waar dat dubbele lapje zit. Nu kan het spelletje wel een aantal jaren duren (ik weet namelijk ook niet hoevéél dubbele lapjes er zijn).
En je leest het goed: de quilt ligt inderdaad in de kast. Want hij is te groot voor op mijn bed en na al die jaren van noeste arbeid, vind ik het triest als hij deels op de grond moet hangen. Het Lief moet dus eerst maar eens een hoger bed gaan bouwen. Al kan dat nog wel eens tot ons dertigste duren, als hij dat op mijn tempo doet.
Lieve groetjes uit Amsterdam,
Lyrinn
P.S.: het is duidelijk dat ik veel dank verschuldigd ben aan de mama voor het openstellen van al haar stofjes, alsook de hulp en advies bij het stikken. En ook grote dank aan grootmoeder voor de Finishing Touch (zij was het die uiteindelijk de boord heeft omgenaaid, want naast de naaimachine stellen mijn naaiskills niks voor).