(of wat er van je verwacht wordt als je 24 bent)
Ouder worden, dat doe je eigenlijk heel onbewust (understatement van het jaar; je hebt natuurlijk niet echt te kiezen). Ik bedoel maar dat je leven steeds verandert, zonder dat je daar bij stilstaat. Je verliest interesse in dingen die je altijd zo leuk vond en merkt dat er andere interesses voor in de plaats zijn gekomen.
En andere interesses, dat niet alleen. Plots zijn er erg veel leeftijdsgenoten met trouwplannen. Of baby's! Het is schering en inslag, mijn Facebook staat vol met dat soort aankondigingen. Het lijkt er op dat trouwen en baby's bij het leven van de midden-twintiger horen.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat mijn eigen omgeving dingen van me gaat verwachten. Op familiefeestjes wordt er sterk in de gaten gehouden welke aperitief ik kies (wanneer ik kom aanzetten met een glaasje cava én een hapje carpaccio, zijn de speculaties natuurlijk snel de kop ingedrukt) en ik kan het woord 'baby' of 'trouwen' nergens meer laten vallen zonder dat er hoofden mijn richting uitdraaien (zo van: 'ah, moet jij ons iets vertellen?').
Het is dan ook niet verwonderlijk dat mijn eigen omgeving dingen van me gaat verwachten. Op familiefeestjes wordt er sterk in de gaten gehouden welke aperitief ik kies (wanneer ik kom aanzetten met een glaasje cava én een hapje carpaccio, zijn de speculaties natuurlijk snel de kop ingedrukt) en ik kan het woord 'baby' of 'trouwen' nergens meer laten vallen zonder dat er hoofden mijn richting uitdraaien (zo van: 'ah, moet jij ons iets vertellen?').
Maar ik moet je teleurstellen: het Lief en ik denken nog lang niet aan kinderen en trouwen zit er voorlopig ook niet in. We zijn allebei met zoveel dingen bezig, daar hebben we echt geen behoefte aan op dit moment.
Voor wie toch op een aankondiging zat te wachten, heb ik echter goed nieuws. Het Lief en ik doen namelijk wél aan gezinsuitbreiding. Sinds kort zijn we trotse ouders geworden van de meest koddige pup!
Hier is ze dan: Florence!
Lieve groetjes en een likje van Flo,
Lyrinn