"I don't know where I am going from here, but I promise it won't be boring"
(David Bowie)
Nee, het is nog geen tijd voor een nieuw lijstje België vs. Nederland. Niet dat de verschillen uitgeput geraken, hoor: ik kan echt nog jarenlang doorgaan. Maar dit keer dus geen lijstje. Integendeel: ik ga weer eens de filosofische tour op!
Het komt door het volgende: een tijdje terug maakte ik een uitstapje naar (en in) België en toen ik ergens een drankje wou afrekenen, haalde ik vanzelfsprekend mijn bankkaart boven. De dame aan de kassa maakte mij er echter attent op dat ik enkel contant kon afrekenen. Een klein probleem want: ik heb echt nooit contant geld bij me (me van mijn handtas beroven heeft dus weinig zin, het is maar dat je het weet). Gelukkig kon mijn gezelschap me uit de nood helpen, maar het punt is: ik was stomverbaasd! Hoe kan het dat je in de eenentwintigste eeuw niet overal elektronisch kan betalen? Dat kan dus, in België. Het is zelfs heel normaal: mijn Belgisch gezelschap vond het helemaal niet zo vreemd dat er contant moest worden afgerekend.
Dat betekent ook dat ik me in België niet langer ´gewoon een Belg´ voel. Ik vind het gek dat ik niet overal kan pinnen of dat we de rekening niet mogen splitsen op restaurant. Ik word lastig als mensen wat te lang rond de pot blijven draaien en ga met mijn ogen rollen als weer eens blijkt dat de Belgen nog steeds niet over dat eeuwige taaldebat heen zijn (geheel terzijde trouwens, voor wie wat Frans spreekt: ik kan maar NIET over dit filmpje heen. Kan je als land serieus zo'n beleid voeren?).
Ondanks dat, ben ik natuurlijk geen echte Nederlander. Hier blijf ik toch gewoon 'die Belg'. Mijn Vlaamse accent verraadt me nog steeds direct, ik ben net dat tikkeltje meer terughoudend en ik wen vast nooit aan dat tutoyeren-gedoe (daar heb ik het later nog wel eens over).
Het lijkt erop dat ik in beide landen niet meer helemaal in het plaatje pas. En nu had ik nooit in mijn leven het doel om "in een plaatje te passen", soms voelt die tweestrijd toch ook wat vreemd. Het zet me vaak aan het denken: nu hebben het Lief en ik meer dan genoeg redenen die ons in Nederland houden. Maar wat als die redenen straks eens ophouden? Wat als het Lief straks z'n doctoraat haalt, of als ik eens klaar ben met studeren, wat doen we dan? Gaan we dan weer naar België? Of blijven we hier plakken omdat we het hier naar onze zin hebben? Emigreren we naar Frankrijk? Of doen we nog eens gek en zoeken we gewoon weer een nieuwe bestemming op?
Hoe dan ook, de kans dat het ingewikkelder wordt dan 'die Fransman en die Belgische die in Nederland wonen', is groot.
Avontuurlijke groeten,
Lyrinn