"Why is it called 'Puzzle'?" - "That is the puzzle"
Puzzelen, dat is zoals met het drinken van alcohol. Dat hoeft niet écht, maar kan toch een keer leuk zijn. En nadat het zover was, denk je: nooit meer ! Maar dat vergeet je daarna dan ook weer...
Bij mijn ouders thuis wordt wel eens gepuzzeld. Meestal is het papa die zoiets als verjaardagscadeau krijgt, maar die verdwijnt dan vrijwel meteen in de kast. Het is mama die daarna op een dag besluit de puzzel boven te halen. Ze doet dit zonder de rest van het gezin daarover in te lichten, want ze weet toch dat de reacties niet al te enthousiast zullen zijn. En dus gaat mama alleen aan de keukentafel zitten en begint de 'kantjes' uit te zoeken.
Amper tien minuten nadat mama de doos heeft geopend, zit de rest van het gezin al bij haar rond de tafel en doet enthousiast mee. Vanaf dat moment is niemand nog van de puzzel weg te slaan tot het laatste puzzelstukje op zijn plaats ligt. De dagen dat de puzzel op de keukentafel ligt, wordt er amper werk verzet en komt het hele gezin overal te laat. De afwas blijft staan, papierwerk wordt uitgesteld. Terwijl de koffie door de filter loopt, is er gauw nog even tijd om een stukje te leggen. En in de vijf minuten voor iemand de deur uit moet, kan je dat stuk in de hoek nog vervolledigen.
De koffie wordt koud, treinen worden gemist en vader, moeder en dochter komen gegarandeerd te laat op afspraken. Want dat ene stukje worden er al gauw twee en je kan toch onmogelijk vertrekken voor dat stukje daar in de hoek is afgewerkt. Ook bezoekers ontkomen niet aan de puzzelgekte: zelfs wie maar gauw even langskwam, doet gewoon mee en zit twee uur later nog aan de keukentafel.
Bij mijn ouders thuis wordt wel eens gepuzzeld. Meestal is het papa die zoiets als verjaardagscadeau krijgt, maar die verdwijnt dan vrijwel meteen in de kast. Het is mama die daarna op een dag besluit de puzzel boven te halen. Ze doet dit zonder de rest van het gezin daarover in te lichten, want ze weet toch dat de reacties niet al te enthousiast zullen zijn. En dus gaat mama alleen aan de keukentafel zitten en begint de 'kantjes' uit te zoeken.
Amper tien minuten nadat mama de doos heeft geopend, zit de rest van het gezin al bij haar rond de tafel en doet enthousiast mee. Vanaf dat moment is niemand nog van de puzzel weg te slaan tot het laatste puzzelstukje op zijn plaats ligt. De dagen dat de puzzel op de keukentafel ligt, wordt er amper werk verzet en komt het hele gezin overal te laat. De afwas blijft staan, papierwerk wordt uitgesteld. Terwijl de koffie door de filter loopt, is er gauw nog even tijd om een stukje te leggen. En in de vijf minuten voor iemand de deur uit moet, kan je dat stuk in de hoek nog vervolledigen.
De koffie wordt koud, treinen worden gemist en vader, moeder en dochter komen gegarandeerd te laat op afspraken. Want dat ene stukje worden er al gauw twee en je kan toch onmogelijk vertrekken voor dat stukje daar in de hoek is afgewerkt. Ook bezoekers ontkomen niet aan de puzzelgekte: zelfs wie maar gauw even langskwam, doet gewoon mee en zit twee uur later nog aan de keukentafel.
En in Nederland gebeurt precies hetzelfde. Op nieuwjaarsdag bekomen we wat van de avond voordien ("ik drink nooit meer!"), als Liefje plots het idee krijgt om een puzzel boven te halen. Hij strooit de stukjes uit over de vloer en nog voor hij alle kantjes bij elkaar heeft gezocht, zit ik al naast hem op de grond. Om één uur 's nachts zitten we daar nog steeds en moeten we onszelf verplichten om naar bed te gaan. De dag nadien, meteen na het ontbijt, gaat het gewoon door. We zitten beiden nog in pyjama en hebben nog geen douche gezien. Het ontbijtservies staat nog op de tafel en in de keuken wacht ons een berg afwas van de dag ervoor. Maar wij puzzelen gewoon vrolijk door tot we om twee uur in de namiddag opgelucht het laatste stukje neerleggen.
De puzzel wordt weer veilig opgeborgen en we zijn opgelucht dat het voorbij is. Liefje en ik zeggen nog tegen elkaar: "never-ever again !".
Maar binnenkort zijn we dat weer vergeten natuurlijk...
Nog een fijne dag,
Lyrinn
P.S.: wie toch een poging wil wagen, de 'Wasgij?'-puzzels van Jumbo zijn een heuse aanrader. De afbeelding die je op de doos ziet, is -in tegenstelling tot een normale puzzel- niet de afbeelding die je bij elkaar moet zoeken. De figuren op de doos kijken als het waren naar de puzzel die jij maakt. Extra spanning (en dat werkt nog meer verslavend) verzekerd !