Doordat ik
het voorbije weekend bezoek had van mijn Belgische vriendinnen (meer daarover
in het volgende bericht), heb ik hier een beetje achterstand opgelopen. Daarom vertel
ik eerst iets over het vorige weekend: Pasen! Hier in Zwitserland beschouwen ze
Goede Vrijdag ook als een officiële verlofdag, waardoor ik een extra lang
weekend had. Voldoende tijd om leuke dingen te doen dus!
Op donderdag
was het gehele ziekenhuis al in feeststemming: er was een heus
Paas-ontbijtbuffet voorzien, iedereen deed het rustig aan en omstreeks vier uur
waren de laatste ijverige dokters de deur uit, dit althans voor wat de afdeling
ORL betreft. s’Avonds probeerde ik wat achtergelopen verslagen af te werken
zodat ik de rest van het weekend aan leukere activiteiten kon spenderen.
Vrijdagavond
had ik zowat mijn eerste ervaring met het ‘Zürcher Nachtleben’: ik hield een
heuse pubcrawl met een Zwitserse student en we sloten af in een Britse club met
Carlsberg uit Denemarken. Over ‘Internationaliteit’ gesproken!
Na een veel
te korte nacht ging ik zaterdagochtend op stap met een Duitse collega, die ook
in Plattenstrasse woont, enkele verdiepen lager. We bezochten een wekelijks
rommelmarktje op Helvetiaplatz en deden daarna inkopen voor de rest van het
weekend. Als twee nieuwelingen en beiden zonder reisplannen tijdens het
verlengd weekend, hadden we namelijk afgesproken om de komende dagen samen te
lunchen.
Voor wie
zich trouwens afvraagt hoe het met mijn Duits gaat: dankzij de collega breidt
mijn woordenschat toch stilaan uit, we hebben het hele weekend geoefend. Al
moet ik eerlijk zeggen dat we zeer regelmatig terugvallen op het Engels
aangezien mijn actief taalgebruik nog te wensen overlaat! En verder heb ik niet
zoveel aan kennis van het Hoogduits als twee Zwitsers met elkaar in gesprek
zijn, dat is echt onverstaanbaar. Het doet me soms meer denken aan Zweeds dan aan Duits. Volgens mij is het
vergelijkbaar met een Vlaming die Fries probeert te verstaan, juist ja:
onverstaanbaar.
Zaterdagavond
dronk ik nog wat in een soort studentencafeetje met een PhD student uit Iran maar
moe als ik was, kroop ik vroeg in bed. Zondagochtend kon ik mijn ogen haast
niet geloven toen ik zag dat het sneeuwde. Ter compensatie van een groene
Kerst, kreeg ik hier eventjes een witte Pasen… Maar goed, dat was gelukkig snel
voorbij en maandag werd zelfs een prachtige zonnige dag!
Vandaar dat
de collega en ik besloten om na de lunch een wandelingetje te maken. Zalig was
het: 12°C, volle zon en geen wind, het voelde haast als echte lente! We
wandelden een flink stuk langs Zürichsee en waren duidelijk niet de enige die
de zon gezien hadden. Overal straatmuzikanten en ijskraampjes en natuurlijk
konden we die laatste niet weerstaan. Zo kwam het dat, terwijl we huiswaarts
keerden, aan een bolletje Moovenpick likten en ons in volle zomer waanden.
Tot daar het
weekend, dinsdag was het weer werken geblazen! Zowat de hele week vertoefde ik
bij het CI-fitting team (cochleair implant) en dat was helemaal mijn ding.
Schattige kindjes tot sterk gemotiveerde ouderen zag ik passeren, stuk voor
stuk boeiende verhalen! Nog leuker zijn al die verschillende nationaliteiten
die hier in het ziekenhuis rondlopen: Engelse vaders, Griekse moeders en
Albanische kinderen. Een zoon die afwisselend in het Duits en Italiaans tegen
zijn moeder praat en zelfs een Nederlandse schoondochter! Ik moest vooral glimlachen
bij een Spaanse patiënt die in gebrekkig Duits met de audioloog praatte. Toen
de dokter langskwam voor de controle, vroeg die doodgewoon (in het Duits
natuurlijk): “praat ik Duits of hebt u liever dat ik Spaans spreek?” waarna de
twee de conversatie verder zetten in vloeiend Spaans. De dokter bleek een
Zwitserse moeder en Spaanse vader te hebben.
Toch beleefde
ik het hoogtepunt van de week sowieso buiten de CI-afdeling en ‘gewoon’ in het
Duits. Op vrijdag woonde ik voor het allereerst een operatie bij. Het werd een
Soundbridge-implantatie in het middenoor en ik was behoorlijk zenuwachtig.
Geheel gehuld in groen, met haar- en mondkapje op, waande ik mij opnieuw
helemaal in Grey’s Anatomy (ik had helaas geen fototoestel bij de hand, ik had deze
outfit graag op beeld vast gelegd). Toen de professor begon te snijden, was ik
vooral bang dat ik zou flauwvallen. Ik had immers nog nooit zoiets gezien dus
ik wist helemaal niet of ik daar zou tegen kunnen. Tenslotte gaat het om een
levend persoon, in wiens schedel ze straks een gaatje boren… Maar de opwinding
om zoiets zots mee te maken, bleek stukken sterker dan de gedachten aan die man
onder het groene papieren deken, ik voelde me nog niet eens licht worden in het
hoofd!
Ik was zo
onder de indruk van de operatie dat ik na afloop de professor een keer of vijf
bedankte en dat leverde blijkbaar vruchten op: ik ben ook tijdens een volgende
operatie steeds welkom, zei hij. Wees maar zeker dat ik dit nog een keer wil
zien! Misschien moet ik in het operatieschema zoeken naar een patiënt van
buiten Zwitserland, kwestie van nog wat extra internationaliteit toe te voegen?
Auf Wiederseen, see you later, tot
de volgende, à la prochaine !
Lyrinn
 |
| Expensive Club Sandwich ! |
