I love Switserland !

Oké, voor ik begin aan mijn bericht, even dit: in mijn vorig bericht zei ik dat Zwitsers raar zijn. En nu lezen jullie 'I love Switserland'. Ik geef toe dat het een beetje tegenstrijdig klinkt. Maar ik ben niet van gedachten veranderd: ik vind de Zwitsers nog altijd een beetje raar. Maar ik heb het hier erg naar mijn zin en dus zet ik hier even mijn bevindingen na zes weken op een rijtje.

Inderdaad: ondertussen ben ik al zes weken in Zwitserland en dat wil zeggen dat ik al aan de helft van mijn Erasmus ben…  Ik kan het nauwelijks geloven, de tijd gaat hier zo snel! Ik voel mij hier ondertussen ook al echt thuis. Ik kijk bijvoorbeeld niet langer op als ik voor een pintje 5 en voor een simpele kantinemaaltijd 10 Zwitserse Frank moet betalen. Wat me ook niet langer verbaasd, is als een ‘Jaguar’ of een ‘Aston Martin’ mij passeert. Zürich is blijkbaar een belastingsparadijs voor rijke zakenlui. En al die heuvels hier zijn ideaal om eens hard op te trekken aan een stoplicht.

Nu ik het toch over auto’s heb: het valt me op dat ze hier in het verkeer zeer hoffelijk zijn! Het gebeurt zelden dat je aan een zebrapad moet wachten, vrijwel alle auto’s (behalve misschien diegene die gehaast of aan het telefoneren zijn) stoppen spontaan voor je. In het begin stak ik telkens vriendelijk mijn hand op om de bestuurder te bedanken, tot een Zwitserse vriend mij vertelde dat automobilisten hier zwaar gestraft kunnen worden als ze niet stoppen voor voetgangers. Geen hoffelijkheid maar uit eigenbelang dus. Al blijft het leuk om ‘zomaar’ de straat te kunnen oversteken natuurlijk. En mijn hand opsteken, tja dat is een beetje een reflex dus blijf ik dat maar doen.

Verder begin ik ook te voet mijn weg te vinden door de stad, zelfs zonder dat ik moet uitkijken naar ‘mijn toren’ (al blijft het in noodgevallen toch wel handig dat ik in één van de hoogste gebouwen woon, altijd en overal zichtbaar). De klokken in de Fraumünster Kirche (ik geloof toch dat zij het zijn) klinken al even bekend in de oren als de klokkentoren van Sinaai en ik geraak stilaan gewend aan (of zeg maar verward door) het Qwertz-toetsenbord in het ziekenhuis. Bij deze zijn jullie verwittigd: als je ergens een nonsenswoord leest met [q] of [¨] erin, dan bedoel ik respectievelijk [a] en [m].

Nog een ander teken dat ik hier stilaan een ‘local’ word: tijdens de lunchpauze twee weken geleden, kwam ik in de kantine zomaar een bekende tegen! En op een doordeweekse dag had ik spontane theevisite met de Duitse collega en een Couchsurfervriend, gezellig!

Wie mij goed kent weet ook dat ik dol ben op chocolade en laat Zwitserland nu, net als België, meester zijn op dit vlak. Geen wonder dat ik mij hier thuis voel! Maar het strafste vind ik toch wel, dat ik iets lekkerder ontdekt heb dan Nutella. Dat had ik zelf nooit kunnen denken, maar dat was voor ik hier ‘Ovomaltine Crunchy Cream’ ontdekte. De lelijke knaloranje pot, kan nooit doen vermoeden hoe lekker de inhoud ervan is (of zou dit bewust gedaan zijn? Misschien omdat ze de productie anders niet kunnen bijhouden?). En ik moet eerlijk bekennen: ik ben al halfweg pot nummer twee…

Na deze ontdekking ben ik opmerkzaam voor alles wat het merk ‘Ovomaltine’ draagt. Zo heb ik ondertussen ook al de ‘cookies’ en ‘chocolat bars’ geproefd. En geloof me, er zijn nog tal van Ovomaltine producten die ik moet uitproberen (volgende op het lijstje zijn de chocolade tabletten). De Crunchy Cream in combinatie met het Zwitserse brood (ik word trouwens al een pro in het snijden van lekker dikke boterhammen) doet mij trouwens al vermoeden dat ik dit, terug in België, sterk zal missen. Maar daar hoef ik voorlopig nog niet aan te denken natuurlijk. Voorlopig kan ik met volle teugen van Zwitserland genieten. Dat is maar goed want ik heb hier nog lang niet alles gezien (en geproefd)!

Liebe grüsse

Lyrinn

Ps: het thema van de foto's is dit keer de regen (ja helaas: tussen de zonnige dagen door, durft het hier wel al eens te regenen...) en opnieuw geldt ©Benoit Nicolet