Grüezi !
De voorbije
week had ik het enorm druk met stage maar vooral ook met genieten van ‘der
schönen Frühlingsbeginn’. Inderdaad, het mooie weer deed zijn intrede hier in
Zwitserland: 25°C en volle zon! Zo kwam het dat ik elke avond na een drukke dag
in USZ, met laptop en papieren onder de arm, naar het meer trok om er het
onaangename (stageverslagen) aan het aangename (zonnetje) te koppelen.
Al bij het
begin van de week had ik meteen geluk: maandag maar een halve dag stage dus kon
ik urenlang aan het meer mijn witte beentjes wat aan het zonlicht laten wennen.
De reden van deze halve dag vrijaf? De Zwitsers hadden weer iets te vieren:
Sechseläuten (of Sächsilüüte, dat klinkt wat meer Zwitsers). Deze vreemde
traditie heeft het voorgoed bevestigd: Zwitsers zijn rare mensen! Het wordt
meteen wel duidelijk waarom.
Sechseläuten
betekent letterlijk ‘6u luiden’ en gaat terug in de Middeleeuwen (tot 1525
volgens Google) waar de werkdag vanaf maart niet langer om 17 maar om 18u
eindigde, omdat het langer licht was. Het einde van de werkdag werd aangekondigd
door het luiden van de klokken en vandaar de naam. Dus vieren de inwoners van
Zürich sinds 1892 het einde van de winter op de derde maandag van april.
Maar nu
wordt het een beetje vreemd. Dit vieren ze door een sneeuwman (Böögg), die
symbool staat voor de winter, stipt om zes uur te verbranden op het plein voor
het Opernhaus. Die arme Böögg wordt op een metershoge brandstapel geplaatst (het
doet eerlijk gezegd wat aan een heksenverbranding denken) en om het allemaal
nog wat erger te maken, wordt zijn hoofd opgevuld met ‘vuurwerk’ (zie je het al
aankomen?). De Zwitsers geloven dat, hoe sneller Böögg zijn hoofd explodeert
(!!), hoe mooier de zomer zal worden (want dat betekent dat het stro goed droog
is).
Dus staat
daar een meute toeschouwers op de Theater Platz dit lugubere tafereel een
beetje aan te moedigen en telkens als er een knalletje hoorbaar is (om het wat
spectaculairder te maken, verstoppen ze ook explosieven in zijn buik), volgt
een kort applaus. Samen met twee geweldige niet-Zwitsers (uit Letland en
Columbia) kijk ik van op een afstandje toe (wij hebben ons met een pintje in de
zon aan het meer gezet) en samen becommentariëren we het tafereel.
Wanneer er
reeds vijftien minuten gepasseerd zijn en Böögg nog niet van plan lijkt om snel
op te geven, beginnen we ons af te vragen of dit een slecht teken is voor deze
zomer. Niemand van ons heeft een idee hoe lang het gemiddeld duurt voor zijn
hoofd explodeert. Behalve een gigantische rookpluim en af en toe een knalletje,
is er nog niet veel te zien. Bij de festiviteiten hoort ook een heuse parade in
traditionele klederdracht, maar die vond al plaats voor de heksenverbranding –excuseer:
Bööggverbranding! Toch zien we nog menig persoon in klederdracht (spotten we
daar nu ook een groep Arabieren -met handdoek op het hoofd- in de stoet?) passeren,
waarschijnlijk proberen zij de menigte wat te entertainen terwijl ze zo lang op
de apotheose moeten wachten.
Uiteindelijk
duurt het 35 minuten en 11 seconden alvorens Böögg zijn hoofd er de brui aan
geeft en dat voorspelt niks goed voor deze zomer. Om maar te zeggen: normaal
gezien duurt het zo’n tien à vijftien minuten en het laatste record werd in 2001
gevestigd met 26 minuten en 23 seconden… Juist ja, ik denk dat ik nog van geluk
mag spreken dat ik in juni al naar huis keer !
Het ‘vuurwerk’
was ook al niet meer dan een paar knallen dus om onze teleurstelling te
vergeten, drinken we nog een pintje en eten we een Zwitserse braadworst (de
eerste hier voor mij, dat werd tijd!) op een terrasje met zicht op het meer. Wanneer
we nadien terug langs de brandstapel passeren, zien we dat daar nu een openbare
barbecue wordt gehouden. Om Sächselüüte kort samen te vatten: ze steken een
sneeuwman in brand (die op een bepaald moment meer lijkt op een echte persoon, zie
foto) en juichen dit toe. De menigte wordt euforisch als zijn hoofd ontploft en
daarna gaan ze, om het te vieren, worstjes bakken op zijn restanten. Ligt het
aan mij of klinkt dit allemaal een beetje sadistisch?
Hoe vreemd
Zwitserland en zijn tradities ook mag zijn: gelukkig weten ze hier wel hoe ze
lekkere braadworsten (en chocolade, maar dat is in dit verhaal niet aan de
orde) moeten bereiden. Dus jullie mogen
gerust zijn: ik heb het hier nog steeds erg naar mijn zin ! Guten Appetit und
bis gleich !
Lyrinn