Zonsondergang op 'mijn' dakterras ©Benoit Nicolet |
Nu, zo'n drie maanden later zit ik hier met mijn luie kont op een trapje, opnieuw met een Feldschlösschen naast me. Het bange hartje is weg en ik geniet van een geweldig street-jazz-concertje op 'Rosenhof': een pleintje met een perfecte akoestiek voor zo'n jazzband :)
Tussen die eerste en nu de -waarschijnlijk laatste- keer ben ik hier eigenlijk nooit alleen in een bar geweest. Maar toch is dit een geweldige afsluiter: ik eindig zoals ik hier ben begonnen en dat levert een soort filosofisch momentje met mezelf op, zeg maar.
Deze drie maanden, ondanks dat dit eigenlijk veel te kort was, hebben mijn leven veranderd, dat weet ik nu al. Ik ben niet meer dezelfde persoon die België verliet met drie zware valiezen. Ik ken mijzelf beter. Ik heb dingen gedaan die ik in België nooit gedaan zou hebben. Op drie maanden tijd heb ik meer plekjes ontdekt en mensen leren kennen in een wildvreemde stad dan in Gent, waar ik bijna vijf jaar gestudeerd heb. Elke dag was een nieuw avontuur en ik heb hier van elk moment genoten.
Na dit filosofisch momentje met mezelf, is het natuurlijk tijd om nog eens alle remmen los te gooien en een afscheidsfeestje te houden met iedereen die ik hier heb leren kennen. Ik word een beetje triest als ik eraan denk dat ik sommigen van hen misschien nooit meer zie, maar je weet maar nooit... Het bier staat fris en de Chäschüechli zitten klaar in het vriesvak. Laat dat feestje dus maar komen!
See y'all back in Belgium, folks!
Liebe Grüsse
Lyrinn