(English version: scroll down)
Het is geen nieuwtje, maar ik heb een gloeiende hekel aan regen. Ik blijf het liefst van al binnen en als ik er dan toch door moet, doe ik dat mopperend en klagend tot ik weer ergens binnen ben (en vaak gaat het nog door tot ik weer helemaal droog en warm ben).
Toen ik nog in mijn kleine dorpje in België woonde, kon ik de regen meestal vermijden. Er was meestal wel een lieve ouder die me gauw even met de auto bracht wanneer het regende. En wat later kon ik mezelf rondbrengen met diezelfde auto. Of in het slechtste geval, als er geen auto ter beschikking was, kon ik soms nog eens op een lieve grootvader en zijn exemplaar beroepen.
 |
| Jeansbroeken die hangen te drogen. Drying trousers |
Ondertussen in het Amsterdamse word ik minder verwend. Begrijp me niet verkeerd: moest het lief een auto en een rijbewijs hebben, hij zou mij zeker met alle plezier wegbrengen (daar ga ik toch van uit). Maar wie al eens in Amsterdam geweest is, weet dat een auto hier geen optie is. Dus is het hier tegenwoordig enkel ik en mijn grasgroene fiets. En aangezien het hier al eens durft regenen (waarom ben ik eigenlijk niet gewoon naar Italië verhuisd? Het schijnt dat er daar meer zon is), zit er vaak niets anders op dan de bui trotseren.
Het straffe is dat ik steeds minder mopperend en klagend door de regen fiets (tenzij ik mijn regenjas vergeten ben, dan durft het nog eens terugkomen... maar ook dat begint te minderen). Na een tiental minuten door de pletsende regen fietsen, merk je dat sneller fietsen geen zin heeft (bij een kort ritje kan je nog hopen dat je op die manier minder nat wordt). En dat mopperen alleen maar energie kost. Dus dacht ik op een wondere regendag ineens: "foert!" en liet ik die regendruppels gewoon (letterlijk) op mij afkomen. En ik merkte dat het niet eens zo erg is, dat fietsen met natte haren.
Op een keer belandde ik samen met het lief in een onverwachte regenbui (zonder regenjas helaas) en dat was eigenlijk best romantisch: zo hand in hand en bijna helemaal alleen op straat. Maar het was vooral vreselijk grappig. Het lief met zijn haren plat op zijn hoofd, kleine waterkanaaltjes die over zijn gezicht liepen. De mascara die bij mij tot op mijn wangen hing, je had ons moeten zien lopen. Het grappigste moment was echter toen we thuiskwamen en ontdekten dat we onze regenjassen wél mee hadden, gewoon in de trolley die we meesleurden... We hebben goed gelachen die dag.
Maar wat dat fietsen in de regen eigenlijk nog het leukste maakt, is dat moment waarop je níet meer door de regen fietst. Het moment waarop je de voordeur binnenstapt en die natte kleren op de grond gooit. Het moment waarop je in je jogging stapt en een dikke wollen trui over je hoofd trekt. Waarop je een lekker kopje thee zet of een kom soep opwarmt, om daarna in de zetel neer te ploffen en er voor de rest van de avond niet meer uit te komen. De hele avond luieren en genieten zonder schuldgevoel. Want na zo'n plensbui verdient iedereen wel een luilekkeravond op de zetel.
Dus hup, trek die regenjas aan en ga naar buiten ! En droom vooral al van de beloning die je te wachten staat wanneer je terug thuiskomt :-)
Groetjes en een fijne dag,
Lyrinn
Bij deze nog enkele herfstige regenweetjes. En wandelweetjes. Want toevallig las ik daar wat over in 'Margriet More' en vond ik op het internet nog wat andere interessante weetjes.
- de lucht is op het schoonst als het regent, dus geen beter moment voor een wandeling/fietstocht;
- de buitenlucht (regen of geen regen dus) geeft je weerstand een boost. Het zorgt namelijk voor een goede aanvoer van voedingsstoffen en afvoer van afvalstoffen;
- het zogenaamde 'kouvatten' bestaat eigenlijk niet, je wordt niet ziek door de kou op zich. Wel is het zo dat virussen en bacteriën beter overleven bij lagere temperaturen, waardoor we vaker ziek zijn in de herfst en de winter. Warme kledij is dus wel degelijk belangrijk;
- daarbij aansluitend: er bestaat geen slecht weer, enkel slechte kleding (vind ik een mooie! Als je dus -zoals mij vaak overkomt- met ijspegels aan je voeten loopt, is het tijd voor een nieuw paar warme winterschoenen);
- buiten zie je alles letterlijk in een breder perspectief, waardoor je je sneller realiseert dat problemen vergankelijk zijn. Je kan letterlijk 'uitwaaien' en ervaart hierdoor ook minder stress;
- je hoeft niet perse ver te gaan om van de buitenlucht te profiteren. Een halfuurtje tuinieren kan al wonderen doen (ik heb de daad bij het woord gevoegd en plantjes verpot);
- om af te sluiten nog een persoonlijke tip: vergeet vooral die paraplu. Bij regen hoort meestal wind en de combinatie wind + paraplu = alles behalve aangenaam. Een regenjas volstaat. En laat voor de rest die regen maar komen !
 |
| Paraplu-automaat in Antwerpen. Umbrella machine in Antwerp. |
***
About rain and inevitable bike tours
Newsflash: I truly HATE rain. When showers predicted, I prefer staying in. When I don't have another choice than going outside, I'm whiny and grumpy until I'm back inside (most of the time it even lasts until I'm dry again).
Before, when I was living in my small village in Belgium, I was able to avoid rain most of the time. In most cases there was a lovely parent who pitied me and gave me a ride by car. And some time later, I could just borrow the car and drive myself around. In worst case there was even my adorable grandpa who's car I could use.
In the meantime in Amsterdam, I'm less spoiled. Don't get me wrong: I'm sure liefje (that's how I call my boyfriend btw) would drive me around if he had a car and drivers licence (at least that's what I assume). But for all those who were once in Amsterdam: a car is no option here. So currently it's only me and my grass-green bike. And since rain happens quite often here (why again didn't I move to Italy? I heard sun is shining there more often), there is no other option than facing showers.
Weird thing is: I'm becoming less and less whiny and grumpy by facing showers (unless I forgot my raincoat, in that case I might still be a bit grumpy). I came aware of the fact that cycling faster doesn't make things less worse. And being grumpy only costs me energy. So one wonderful rainy afternoon, I said to myself: "screw it!" and literally faced these raindrops. And I noticed that cycling through a shower is not that horrible after all.
One day liefje and I were trapped into an unexpected rain shower (unfortunately without our raincoats) and in fact it was quite romantic: nearly alone in the streets, just the two of us, hand in hand. Bust most of all, it was so very funny. Boyfriend with his hair sticking on his face, raindrops hanging on his nose. With me, it was even worse: my mascara covered me until my cheeks. You should have seen us. Nevertheless the most funny part was were we got home and discovered we did had our raincoats with us... They were just somewhere in the trolley we were carrying with us. Indeed we laughed pretty hard that day.
But you know what the very best part is about cycling through the rain? It is the moment where you're not cycling through the rain anymore. The moment where you step into the front door and take off these annoying wet clothes. The moment where you put on sweatpants and prepare yourself a nice cup of tea (or soup). After, you throw yourself on the couch without leaving it for the rest of the evening. And all this without feeling guilty or lazy. Cause from my point of view, everyone who faced showers, deserves a lazy night on the couch.
So there you go: put on your raincoat and get out ! And start dreaming about the lazy night afterwards.
Have fun out there, greets !
Lyrinn