"A goal without a plan is just a wish"
Het oude jaar is voorgoed afgesloten en 2014 is met luide knallen ingezet (zie daarvoor mijn vorige blogpost). Dit is dan ook hét moment om te filosoferen over het verleden, de toekomst en het heden (dat zijn toch zo schone woorden hé).
 |
| 2014 knallend ingezet ! |
Tweeduizend dertien was op zijn minst gezegd een heftig jaar. Met mijn drieëntwintig jaren mag het dan wel wat vroeg zijn voor een 'midlifecrisis', ik maakte toch zowat een 'earlylifecrisis' door. Ik ben namelijk altijd al een dromer geweest, met grootste plannen voor de toekomst. Het was zo ongeveer toen ik in Zwitserland mijn stage deed, dat ik besefte dat het daarbij ook ophield. Dromen bleven dromen en die grootste plannen speelden zich vooral af in mijn hoofd. Maar dromen worden niet van vandaag op morgen verwezenlijkt. Het drong tot mij door dat, om pakweg binnen tien jaar te bereiken wat ik wil, ik nu aan mijn droom moet beginnen timmeren.
 |
| Zwitserland, waar het allemaal begon... |
In deze crisistijd was het dan ook geen gemakkelijke beslissing om 'nee' te zeggen wanneer mij in mei een goedbetaalde, voltijdse job zomaar op een schoteltje werd aangeboden. Maar toezeggen zou mij in mijn thuishaven houden en opnieuw zou ik mijn dromen op de lange baan schuiven. Want nog moeilijker dan 'nee' zeggen, is nadien opstappen wanneer alles van een leien dakje loopt. Nu was ik zo vrij als een vogeltje om te vliegen naar waar ik wou. En ik wou naar Nederland, zoveel was zeker.
 |
| Lyrinn op weg naar... haar dromen |
Ze mogen hier dan wel dezelfde taal spreken, een geldig bewijs in België is daarmee nog niet geldig in Nederland. Wanneer ik hier eindelijk uitzicht had op en job, kon ik niet aan de slag zonder een Nederlands certificaat. En hoe teleurstellend en frustrerend het ook was, ik kroop opnieuw achter de boeken en legde examens af.
 |
| Amsterdam vanop de grachten |
Het behalen van dat certificaat, was op zijn zachtst gezegd een mijlpaal. Je kan je amper voorstellen hoe gelukkig ik was toen ik dat simpel velletje papier uit een grote enveloppe tevoorschijn haalde. Fysiek verhuizen- hoe zwaar mijn valiezen deze zomer ook waren- is simpel: je neemt alles mee en laat beide gemeentes weten dat je op een ander adres woont. Dit papiertje echter, betekende veel meer. Het heeft me bloed (in mindere mate), zweet en tranen (vooral dat laatste) gekost, maar nu staat het zwart op wit dat ik geregistreerd en gecertificeerd mijn job mag uitvoeren in Nederland.
Apetrots ben ik nu, met mijn -ondertussen meerdere- velletjes papier, want mijn arbeidscontract is ondertekend. Net als de tientallen bijhorende formulieren van zorgverzekering tot loonheffing. De voorbije weken waren een aaneenschakeling van administratieve formaliteiten. Maar dat deert niet, het nieuwe jaar kon niet beter worden ingezet dan met het vinden van een job.
 |
| Liefje en ik, thuis in Amsterdam |
Zoals ik al zei: tweeduizend dertien was een heftig jaar. En een rollercoaster aan emoties. Verhuizen naar het buitenland was geen eenvoudige opdracht, maar dromen verwezenlijken verloopt nu eenmaal met vallen en opstaan. Ik ben eraan begonnen en ik heb er nog geen seconde spijt van gehad.
Voor tweeduizend veertien wens ik je dan ook de moed toe om jouw dromen te verwezenlijken !
Lyrinn