"Tomorrow is the first blank page of a 365 page book. Write a good one."
Dertig december zijn liefje en ik op weg naar huis met onze zware valiezen vol cadeautjes, wanneer ik een Metrokrant lees die is achtergebleven op de trein. Ideaal om na een week vol familiebezoekjes in Frankrijk en België, weer wat te lezen over het reilen en zeilen in Amsterdam.
Er is zowat een halve pagina geweid aan het naderende nieuwjaarsfeest en bijhorend vuurwerk. Om alles in goede banen te leiden, zijn er een aantal huisregels hieromtrent, zo lees ik. In Nederland is het bijvoorbeeld slechts op drie dagen, 28, 30 en 31 december, toegestaan om legaal vuurwerk te kopen. Verder mag je het vuurwerk enkel afschieten op 31 december tussen 10 uur 's morgens en 2 uur 's nachts. Ik ben op het eerste zicht een beetje verbaasd, wie wil er nu om 10 uur al vuurwerk afsteken?
 |
| Brandweerman en zijn familie genieten samen van een glaasje bubbels zonder alcohol |
Meer mensen dan ik had gedacht, zo blijkt, want al van 's morgens vroeg zijn er overal knallen te horen. Vanuit het raam zie ik een vijftal kinderen firecrackers en varianten afsteken. Voor het kapsalon van onze buren, waar onze fietsen geparkeerd staan, doen twee andere kinderen hetzelfde. Het is dan ook een hindernissenparcours om zonder kleerscheuren de fietsen te bereiken. De kids komen ook nog op het idee om op de aangestoken firecrackers te schoppen. Liefje en ik vragen ons net af waar het met de jeugd naartoe gaat, als het voor hun moeder, die op dat moment bij de kapper zit, te ver gaat. Zij komt -met handdoek op het haar- uit het kapsalon naar buiten gelopen en roept haar kinderen toe dat ze niet op de firecrackers mogen schoppen, dat is te gevaarlijk... Grenzen stellen, zeer belangrijk als verantwoorde ouder!
Tijdens een fietstocht door de stad, wordt het er ook niet beter op. De ontploffingen knallen rond onze oren en op een bepaald moment krijg ik het gevoel alsof er een oorlog is uitgebroken. Ik moet even de neiging onderdrukken om op zoek te gaan naar de dichtstbijzijnde bunker.
Al die bombardementen lijken hier echter de normaalste zaak van de wereld, niemand lijkt op de vlucht te willen slaan. In plaats daarvan is het een drukte van jewelste in Albert Heijn. Ik, gewoon op zoek naar een beetje foie gras voor vanavond en havermout voor morgenvroeg, kom van een kale reis terug. De havermout is op (misschien zijn er toch mensen die beginnen hamsteren om zich voor te bereiden op een oorlog?) en van foie gras hebben de verkopers nog nooit gehoord.
Naast het vuurwerk en de drukte in de supermarkt, is er echter nog iets anders vreemd aan de gang in Amsterdam. Het lijkt alsof de oliebollenkramen vannacht als paddenstoelen uit de grond gerezen zijn. Ze staan plots overal, tijdens het fietsen door de stad zien we er minstens tien en overal staat een lange rij mensen aan te schuiven. Leuke traditie, die oliebollen, maar ik had toch liever wat foie gras gehad.
Liefje en ik vieren nieuwjaar noch met oliebollen of foie gras, noch met ons eigen vuurwerk. Wel genieten we van het officiële en volledig legale vuurwerk aan het Scheepvaartsmuseum. Daarna, op de weg terug is de chaos compleet: de straten zien zwart van het volk en overal worden vuurpijlen afgeschoten. Het kost ons een uur de tijd om thuis te geraken (gemiddeld duurt het twintig minuten) en het mag een wonder heten dat we het heelhuids gehaald hebben. Nu nog liggen de straten vol met vuurwerkafval, de ravage is enorm en het lijkt wel alsof er gisterenavond echt een oorlog gevochten is.
Ondertussen is de vuurwerk-deadline ook al lang verstreken, maar het knallen gaat vandaag gewoon vrolijk verder. Amsterdammers nemen het nu eenmaal niet zo nauw met de regels. Nu, als audicien betekent die gehoorschade alleen maar goede werkzekerheid voor de toekomst.
Gelukkig 2014 voor iedereen!
Lyrinn
P.S.: op de website van NOS staat deze beknopte samenvatting van een 'gemoedelijke' nieuwjaarsnacht in Nederland.