De stad Zürich leent gratis fietsen uit en dus vertrekken we vroeg genoeg zodat we zeker nog eentje te pakken krijgen (met zo'n zonnige dag weet je maar nooit). Nog voor we ons daadwerkelijk op ons voertuig hijsen, ligt mijn knie al open... Nu ja, het is dan ook al heel lang geleden dat ik nog op een fiets zat, dus ik moet terug een beetje wennen (voor jullie denken dat dit een horrorverhaal wordt: verder verloopt de tocht vlekkeloos hoor).
Het is een beetje jammer dat we niet altijd op 'mooie wegen' kunnen fietsen (vaak een doodgewone autoweg met fietsstrook of een eindje verwijderd van het meer zelf), maar ondanks alles zijn we beiden 'amazed' door wat we onderweg allemaal zien. De besneeuwde bergtoppen die ik vanuit Plattenstrasse zie, blijken bijvoorbeeld niet zo ver weg als je van hieruit zou denken. Naarmate onze fietstocht vordert, zien we ze steeds dichterbij komen.
We houden regelmatig eventjes halt om een hapje te eten (zo'n tocht vraagt veel energie natuurlijk) en wat foto's te nemen. Maar nog voor we het 'middelpunt' gevonden hebben, hebben we -als niet getrainde fietstoeristen- natuurlijk al pijn in onze achterwerken.
 |
| Lunchtime :) |
We zijn dan ook dolenthousiast wanneer we de Seedam bereiken die Pfäffikon met Rapperswil verbindt (wat had je gedacht, voor twee niet-sportievelingen is het ónmogelijk om rondom het hele meer te rijden! We nemen een shortcut op drievierde).
 |
| Halfweg! |
In Rapperswil is nog een gezellig marktje aan de gang en daarna zetten we de tocht opnieuw verder. Het laatste stuk is er eentje met veel bergop- en bergafwaarts (de laatste loodjes blijken nog maar eens het zwaarst te wegen) en we doen opnieuw een denkbeeldig vreugdedansje op onze fiets wanneer we in de verte Uetliberg in het oog krijgen: we zijn bijna thuis! Eenmaal aangekomen, leveren we moe maar tevreden onze fietsen terug in en keren huiswaarts.
 |
| Als dat Uetliberg niet is, daar in de verte? |
Verder bezocht ik, met twee van mijn medebewoners, de voorbije weken ook nog het Landesmuseum Zürich, ter gelegenheid van een soort open-museum-dag (= gratis toegang in bijna alle musea). De ideale indooractiviteit op een druilerige zondagnamiddag, met zelfs een tijdelijke expositie over 'geluid' (je kan je voorstellen dat ik als toekomstig audioloog in mijn nopjes was). Een leuke opzet ook: je krijgt een koptelefoon die je overal kan 'inpluggen' en op die manier beluister je geluidsfragmenten, muziekstukken, dialecten uit de verschillende Zwitserse kantons, ... Er is ook een video over de werking van het oor maar die sla ik toch maar over (ik weet het zo onderhand wel al). Ik laat me dan weer wel volledig gaan bij het onderdeel waar je zelf kan 'musiceren' door verschillende opgenomen geluiden (gaande van voetstappen in de gang, over getokkel op een gitaar, tot Duitse woorden) te combineren. Hé, ik mis mijn drumstel hier wel heel erg hoor!
 |
| Zwitserland en haar dialecten |
 |
| Aaaah, het is wel geen drumstel maar ik kan me toch eens uitleven! |
Met een fotografisch talent als boyfriend, voel ik me moreel verplicht om ook de foto-expositie te bezoeken, en daar sta ik toch even aan de grond genageld bij het zien van twee 'simpele' foto's. Ik heb de bijhorende tekst nog niet gelezen of ik weet onmiddellijk waarover het gaat: het busongeluk in Sierre, vorig jaar... Het feit dat ik hier in Zwitserland ben, zo dicht bij waar het gebeurde, en het feit dat al deze kinderen uit België afkomstig zijn... Raar hoe ik me ineens heel persoonlijk betrokken voel, ik moet er eventjes bij slikken!
Om toch niet met een triest verhaal te eindigen, vertel ik gauw nog iets helemaal anders. Al heel in het begin dat ik hier was, heb ik me laten vertellen dat het mogelijk is om mijn werkplek te bereiken vanuit Plattenstrasse, zonder ook maar één voet buiten mijn toren te zetten. Aangezien het stadscentrum van Zürich zo'n beetje is ingenomen door gebouwen van Unispital en wij hier een grote kelder hebben, lijkt dit verhaal nog zo onwaarschijnlijk niet.
Nieuwsgierig als ik ben, was ik dan ook vastberaden om dit op een dag eens uit te proberen. Die dag was dus vorige week en ik kan nu bevestigen: het is mogelijk ! Helaas is het allesbehalve een 'shortcut' te noemen, aangezien je gebonden bent aan de 'opstelling' van de gebouwen en hun kelder natuurlijk. Het heeft ons (ik liet me vergezellen door de collega-medebewoonster) minstens een halfuur gekost, terwijl de 'normale' weg amper tien minuten wandelen is. Ik moet er natuurlijk wel bij vermelden dat we een serieus aantal keer verkeerd gelopen zijn, maar wat wil je: een doolhof is niks in vergelijking met zo'n uitgebreid keldernetwerk als deze!
 |
| cute B-day boy is amazed by this band :) |
Uiteindelijk voel ik niet de behoefte om deze ondergrondse tocht nog eens te herhalen, want eerlijk gezegd: het was best eng (zelfs met twee)! Alleen al het idee dat 'gevaarlijke' producten en machines het beste gestockeerd worden op plaatsen waar niet zoveel mensen komen (juist ja, een kelder voldoet aan deze eis). Daar bovenop nog eens het feit dat een kelder is opgetrokken uit kil beton en dat deze vaak het decor vormt voor horrorfilms... Ik ga voortaan wel gewoon langs buiten, al regent het hier pijpenstelen. Hé en buitenlucht is ook gewoon veel gezonder!
Liebe Grüss
Lyrinn